Un tro, aeth Daf y gath i’r siop dreigladau er mwyn stoco lan. Roedd prinder o dreigladau trwynol yn yr ardd yn enwedig, ar ôl i Franz Kafka roi’r cwpwrdd treigladau ar dân ar ddamwain.
– Helo Daf, meddai’r siopwraig. – Beth ti gwneud man hyn? Wyt ti’n chwilio am treigladau?
– Yndw wir, meddai Daf.
Ond roedd yn silffoedd yn wag.
– Does dim byd ar ôl i ni, meddai’r siopwraig. – Daeth torfeydd o dysgwyr i mewn a prynu’r cwbl lot.
– We fi’n meddwl bo ti’n siarad yn od, meddai Daf. – Shwt alla i helpu?
– Gor-treiglo!
– Gor-dreiglo?
– Dyna be dwedes i.
– Iawn, wel, fyddwn i ddim fod wedi ddychmygu y fod hyn yn syniad dda o wbl, meddai Daf, yn araf iawn. – Hyd yn oed fel jôc.
Yn sydyn, roedd y silffoedd yn llawn o dreigladau unwaith eto.
– Diolch byth, meddyliodd Daf.
Yr eiliad hon, daeth sŵn rhyw seiren neu’i gilydd drwy’r ffenest.
– O na, meddai’r siopwraig. – Yr Heddlu Treiglo. Rheda!
