Un tro, roedd y tatws ar streic. Doedd hyn ddim yn plesio’r Prifdaten o gwbl. Gorymdeithiai o gwmpas yr ardd, yn gweiddi’n grac. Ond yr oedd y tatws cyffredinol wedi cael hen ddigon o’r hen ffŵl swnllyd.
– Mae gen i syniad, meddai un o’r tatws. – Beth am i ni gyd yn dod yn Brifdatws? Byddai hynny’n ei yrru fe lan y wal.
– Syniad da. Diolch yn fowr, Mistar Prifdaten, meddai Prifdaten arall.
Wrth i’r Priftatws newydd llongyfarch eu hunain, roedd tawelwch. Ddwedodd yr un gwreiddiol dim byd. Yna, trodd yn goch a ffrwydro.
– Dyna ddiwedd iddo fe, meddai Prifdaten.
– Y’n ni dal ar streic? meddai Prifdaten arall.
